pantolon giyen canlılar yok etti doğayı
süt içemeyen inekler gördü gözlerim
çitlerle çevrili ormanlar, sincaplar çaresiz
kürkü ellerinden alınmış hayvanlar üşüyorlar
yok edici makineler var acımasız çalışıyorlar
aşk yok susuzluk yakın kuraklık başladı bile
köprüye girmeden önceki son çıkış kaçtı
on bin yıl önceydi kaçırdık bitti geçti
kötülüğü miras aldık kabil'den
eşitlik yalan kötülük sahici ve baki kaldı
sahip olmak virüsü taşıyoruz hepimiz
aşkı, sevgiyi ve merhameti anlamadılar
sarıl bana tanrım kollarıma gir
katlanılmıyor bu dünyanın tavrına
koca kainatın içinde sorsak gösteremezler
lakin herkes artislik peşinde hep körler
bir zenginlik yarışında hep ezmekteler
tanrım patlat bizi gaz bulutu olalım
yoktuk zaten yok olalım yok
30 nisan izmir
mehmet lütfü özdemir